Կառավարության հանդեպ խոր անվստահությունը բավականին երկար ժամանակ հակադրվում էր նախկիների և ներկաների պայքարի իմիտացիայով։ Այս պահին վերջ է դրված այդ իմիտացիոն պայքարին, դեռ ավելին ապաքաղաքական, ապակուսակցական ու հոգևոր անձ է առաջադրված որպես կառավարության ղեկավարի հավակնորդ։

Գնում է ՀՀ-ի մաշեցնման և ուծացման գործընթաց՝ Նիկոլ Վովայի Փաշինյանի ձեռամբ, մի շարք գեոպոլիտիկ ուժային բևեռների շահերի տիրույթում, մի մասի պլանավորմամբ, մյուսների՝ այդ պրոցեսից օգտվելու իրողություններով:

Ընկերնե´ր ջան, շնորհակալ եմ բոլորիդ ձեր սրտացավության, զանգերի, նամակների համար:

Ժամանակակից աշխարհում գոյություն ունեն միանգամից երկու արքայատոհմեր, որոնք կարող են հավակնել «թագավոր Հայոց» տիտղոսին: Խոսքը վերաբերում է իշխանությունից զրկված ՍԱՎՈՅԱՆ և ԲԱԳՐԱՏԻՈՆԻՆԵՐԻ արքայատոհմերին:

Թուրքասիրությունը միշտ էլ Հայաստանի բնակչության մի որոշ հատվածի մոտ գերակայող է եղել։ Այսօր էլ կա։ Դա առաջին հերթին կապված է այն օբյեկտիվ իրականության հետ, որ երկար ժամանակ հայերն ու թուրքերը ապրել են նույն տարածքում, միմյանցից վերցրել սովորույթներ ու մտածելակերպ։

Այստեղ բոլորս պետք է գրեինք որևէ լուսավոր նյութ, խոսք` ուղղված հայ մանուկներին` ի Հայաստան, Արցախ և ի Սփյուռս:

Շնորհակալություն Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. ԳԱՐԵԳԻՆ Բ սիրելի հայրապետին Արցախյան պատերազմների մասնակից մեր հաշմանդամ տղաների հանդեպ ցուցաբերած շարունակական խնամքի և հոգածության համար:

Ամեն անգամ, երբ Նիկոլը խոսում է «հայրենիքի փնտրտուքների» ձևակերպման մասին, հետևողականորեն առաջ է տանում հայերին քոչվոր ներկայացնելու ադրբեջանա-թուրքական ծրագիրը, այդ ծրագրի խորությունը լավ հասկանալու համար պետք է իմանանք, որ կա հայրենիքի երկու տեսակ՝ 1․ բնակության հայրենիք 2․ էթնիկական հայրենիք։

Մայիսի 31-ն է, աշխատանքային շաբաթվա վերջին օրը, ամսվա վերջին օրը, գարնան վերջին օրը, իսկ մենք դեռ «Հայկական ժամանակ»-ում , «Երկրի հակատակ կողմ»-ում ենք, ազգովի նվաստացման,շարունակվող պարտությունների, հողատվության, կոռուպցիայի,ստախոսության, ագահության, եսամոլության արատավոր շրջանից դուրս չենք գալիս...

Այսօր ՀՀ արտաքին գործերի նախարարության դիմաց տեղի ունեցած և որևէ ձևով չարդարացված ոստիկանական բռնություններն անպատվաբեր են ոչ միայն ներքին գործերի նախարարության համակարգի, այլև հայկական դիվանագիտական անձնակազմի համար։ Հայ դիվանագետները երբևէ սեփական ժողովրդից պաշտպանվելու կարիք չեն ունեցել։ Դիվանագետի կոչումն է սեփական ժողովրդի շահերի պաշտպանությունը միջազգային բոլոր մակարդակներում։ Մերը ծառայություն է, այլ ոչ սովորական բյուրոկրատական աշխատանք։ Այսօր Հայաստանն արտաքին աշխարհի և տարածաշրջանային վտանգների առջև կանգնած է անկախության շրջանի ամենաերերուն և անհաստատ դիրքով։ Մենք ճանաչում ենք այս պահին դեռևս իրենց պարտքն արտգործնախարարությունում իրականացնող մեր գործընկերներին և հասկանում ենք, թե ինչպիսի ծանր իրավիճակում են նրանք գտնվում։